Како се аплоудира слика?Тетоец друже...

Оваде сакам да споделуваме приказни...не е битно дали се наши или преводи...битно е да се добри.Приказните ми се пасија



Да сакаш вистински...

Првпат се сретнаа на автобуската станица.Беа студенти,тој учеше медицина,а таа-архитектура.За да можеа да се гледаат често,секој ден и двајцата одеа на истата станица,во едно исто време и се качуваа во истиот автобус.
Беа млади,многу млади...

Помина доста време додека соберат храброст да си прозборат,но на крај успеаа.Всушност не живееа ни во истата населба во која се качуваа секое утро на автобусот.Тој претходната вечер останал да преспие кај свој пријател,а таа беше на гости кај сестра и.И по извесно време,кога веќе беа доволно билизки еден со друг,се смееја и си признаваа еден пред друг,како секое утро станувале уште во темни зори и оделе на другиот крај на градот,само за да дојдат навреме на таа станица...Нивната станица,со нивниот автобус...


Се оженија веднаш по дипломирањето.Беа среќни,многу среќни.
Се случуваше да останат без работа,без пари,да имаат тешки моменти...Но така здраво и цврсто беа ги преплеле рацете и срцата,што ништо не успеваше да ги сломи.И кога крпеа крај со крај,и кога едвај крајот на месецот го чекаа и платата,и кога веќе беа познат лекар и архитект...беа среќни,како на почетокот.Не беа од ние семејства,кои пропаднуваа духом од рутина и навика,кои доаѓаа со годините...
Не ги срушија ниту празните банковни сметки,ниту пак беа горди на високите доходи откако успеаа...Се нижеа денови,месеци,години...а нивната љубов мислиш растеше и беше се посилна,се поголема...

Единствено што им фалеше беше детенце.
И покрај,сите напори,обиди,тешки процедури на кои подлегнаа...не успеаа да добијат своја рожба.Тогаш си рекоа,дека е премногу егоистично да бараат да имаат се во овој живот.Ја прифатија мирно таа одлука и продолжија напред.Наместо дете,ја одгледуваа и се грижеа за својата љубов...

-Би умрела за тебе!-викаше често таа,додека го гушкаше силно.

-Не,јас ќе умрам за тебе!-и одговараше тој и ја гушкаше уште посилно...

Понекогаш,кога се прибираше дома таа често наоѓаше понекоја белешка оставена на огледалото...

“Погледни на масата во кујната и не заборавај,колку многу те сакам!“

Од масата во кујната одеше до шкафот во дневната или до бирото во спалната.Кружеше до соба во соба,читајќи нежни зборови на љубовно признание,напишани на мали украсни ливчиња.
Кон крајот на тие “обиколки“ таа некогаш наоѓаше букет од свежо цвеќе,некогаш кутија со омилените чоколадни бомбони,убав фустан или скап парфем...но не подарокот имаше значење,за неа беше важен гестот и целата таа ситуација,зошто и ја докажуваше неговата љубов...


Колку и динамично да им течеше животот,колку и да беа ангажирани на работа,секогаш наоѓаа време еден за друг.Кога навршија 40 години,и двајцата решија да работат помалку и да си оставаат повеќе слободно време,кое ќе го поминуваат заедно.
Тој ја напушти болницата и примаше пациенти само во приватниот кабинет...
Таа пак го затвори пректантското биро,во кое работеше со цела екипа и започна да пифаќа само специјални нарачки,кои ќе ги работи дома.Така имаа многу повеќе веме,во кое да бидат заедно.


Еден ден,додека се шетаа покрај брегот,таа забележа една стара,речиси разрушена куќа,на која имаше натпис “Се Продава“.

-Што ќе кажеш,да ја купиме оваа куќа?-го праша со возбуда таа.-Ќе ја исчистиме и на нејзино место ќе изградиме нова убава куќа.
Дури веќе имам замислено идееен проект за тоа како ќе изгледа.Ќе има огромна тераса со поглед на морето.Ајде,ќе биде тоа нашата морска куќа,во која ќе ги храниме наутро галебите...-ентузијазам и искреше од очите,додека зборуваше.


-Се разбира драга,зошто да не.
Се ќе направам за тебе,неможам да кажам НЕ-и одговори тој нежно и ја бакна.-Веднаш штом се вратам од семинар од УСА ќе звонам на телефонот и ќе ја купиме.Независно каква цена ќе биде,ова место веќе е наше...


Иако знаеа,дека се разделуваат само за една недела,им беше многу тешко и на двајцата,кога тој одеше на работни патувања во Америка.Додека беше таму,секој ден разговараа со часови на телефон.Кога таа го пречека на аеродромот на враќањето,и двајцата неможеа да ги скријат слозите...


Но само неколку дена поксасно,таа осети чудна промена во неговото однесување.Тој веќе не изгледаше така среќен како порано,не се смееше така искрено,дури избегнуваше да разговара...За да го разведри малку една вечер,таа почна разговор за куќата крај морето и му го покажа проектот,кој го нацртала.Но догворот кој го доби,ја стаписа:

-Мила,таа куќа ги надминува нашите можности и за жал,нема да можеме да си ја дозволиме.Затоа најдобро,да заборавиме на неа...


За луѓето како нив,кои така беа свикнале да живеат среќно,несреќата имаше горчлив вкус и беше многу тешка.За неа тоа беше како непоканет и несакан гостин,кој се натрапил во домот и незнаеше како да го изгони...Таа разбираше,осеќаше,дека на него нешто му тежи,дека нешто крие од неа и тоа нешто го измачува.Го молеше и премолуваше да сподели со неа,да и раскаже:

-За тебе би умрела,знаеш и сам!Те молам,кажи ми што се случува...

Но не доби одговор на молбите.
Како мажот,во кој беше лудо вљубена,кого го обожаваше и кој пред само неколку дена и се колнеше во вечна љубов и верност,да беше сменет со некој друг,различен,нов,потполно рамнодушен кон она што се случуваше.Со секој свој обид да поразговара со него,таа имаше чуство,дека се удира во камен зид и од тие удари се повеќ ја болеше и крвареше срцето...


Еден ден,додека се шетаа во паркот со најдобрата пријателка,таа повторно раскажуваше за необјаснивото однесување на сопругот,и се обидуваше очајно да најде некаков одговор за таа промена во него.Без да дочека да се доискаже,пријателката ја прекина и ја повлече да седнат на една клупа...Ја фати за рака и ја погледна во очи:

-Жал ми е,што треба да слушнеш од мене,но повеќе неможам да издржам да ќутам...треба да ти кажам...-започна таа малку неуверено...
-Тој те изневерува!Го гледам секој ден во ресторанот спроти мојата канцеларија,руча со млада симпатична жена...А после прегрнати се качуваат во колата и одат некаде...


-Доста,замолчи веднаш!-И се развика таа на пријателка и не и дозволи да каже било што повеќе.Ја обвини дека зборува така,зошто и завидува...и растроена си тргна дома.


На следниот ден по ручекот,сама отиде до оној ресторан и застана до едно дрво на тротоарот.
Само по неколку минути разбра,дека вечната љубов и среќа ги има единствено во приказните,не и во реалноста...Веднаш ја позна малдата лаборантка од болницата,во која порано работеше сопругот.Имаше доаѓано неколку пати кај нив дома на гости.Солзите,кои и ги замрежавеа очите не ја сопреа да види како тој ја прегрна другата жена...Како нож да и го распора срцето...


Вечрта,кога тој се врати дома,таа му се нафрли и му раскажа се,што виде тој ден.
Ту викаше,ту плачеше,додека зборуваше...после силно го гушнуваше,а во следниот миг го удараше...
Тој ништо не одрече.Промрморе нешто речиси во себе,дека со времето луѓето се менувале,дека чуствата им се ладеле,дека после некое време имале потреба од промена...Наполни малку алишта во еден куфер и излезе.На вратата се заврте кон неа и ја праша:

-Можам ли да те прегрнам за последен пат?


-Исчезни веднаш!!!...извика таа на цел глас,полн со омраза и ја тресна вратата после него...


Добија развод уште на првото дело.
Со помош на пријателите таа некако се обидуваше да застане на нозе и се врати кон нормалниот животен тек.
Од познати разбра дека,веќе бившиот сопруг заминал во Америка заеднос о новата љубовница.Понекогаш кога останеше сама со своите мисли,чуствуваше дека сеуште го сака.Тогаш одново потонуваше во солзи и горко се молеше таа љубов во срцето најпосле да се претвори во омраза,за да не ја боли толку многу и толку силно...


Помина цела година.Колку и да тврдеа,дека времето лечи се,тоа не успеа да ја излекува нејзината рана и во срцето сеуште владееше огромна и болна празнина...

Едно утро се разбуди од упорното звонење на вратата.
Кога стана и отиде да отвори,ја виде...онаа жена!За миг занеме од изненадувањето,не очекуваше да ја види точно неа.Сакаше да и се развика во лице,дека нема право да го пречекори прагот,но не успеа да каже ништо...


-Ти се молам,доволи ми да влеза,треба да разговараме,важно е...-и ги прекина мислите гласот на жената.Изгледаше вознемирена.

Влегоа внатре и седнаа во ходникот.

-Ништо не е така,како што изгледаше...-започна со тивок глас младата жена.-И многу ми е жал,што треба да ти соопштам јас,но пред еден час тој почина...Научи за болеста минатата година,за време на семинарите во Америка.Му рекле дека му останува не повеќе од една година живот...
Знаеше дека ти нема да можеш да го поднесеш тоа и ќе сакаш да умреш заедно со него...така како што си му кажувала.За да те одалечи од себе си,ме замоли мене да се преправам дека сум негова љубовница.И на родителите не кажа ништо.На сите раскажа дека сме заминале заедно во Америка,а всушност беше изнајмил една мала куќа точно до автобуската на која сте се виделе прв пат,на вашата станица.
Му дадоа терапија,тој ги следеше сите препораки стриктно и веруваше дека,ќе се излекува,но...не успеа.Сношти состојбата се влоши,медицинаскта сестра ме побара,успеав да стигнам во последен момент...Ме замоли да ти ја предадам оваа кутија...


Слушаше и несакаше да поверува на зборовите...Не знаеше што да мисли,не знаеше што чуствува...Знаеше само дека што и да направи не е во состојба да ги сопре солзите,кои се лееја од очите...Сакаше точно таму и точно сега и таа да умре...


Помина доста време,додека се поврати и се сети да ја отвори кутијата,која ја доби.Внимателно го отвори капакот и внатре виде купче украсни листенца...Го отвори првото,на кое пишуваше:


-“Те молам мила,прочитај ги по ред сите белешки!“


“Те сакав многу!“


“Никогаш не сум престанал да те сакам!“


“Секогаш ми велеше,дека ќе умреш за мене,а јас знаев дека тоа е вистина!“

“Јас не сакав да умреш за мене!“


“Сакам да ЖИВЕЕШ за мене!“...


Додека го земаше и последното ливче од кутијата,виде на дното некаков клуч...Го рашири шареното ливче и прочита:

“Ја направив куќата на брегот според проектот,кој ти го нацрта.Кога наутро појадуваш заедно со галебите на огромната тераса со поглед кон морето,знај...јас ќе бидам до тебе...“
Листо да се знае...ова е превод!

Fala

Kako sto kazav,prevod e...imam uste nekolku dobri,samo ke gi stavam koga ke imam vreme
Ova e originalnata verzija od kade ja prevedov,iako mislam deka ja ima na nekolku jazici...
http://umma.blog.bg/drugi/2012/02/12/a- ... ete.900112

Дали знаеме што крие срцето?

Со првото утринско будење,тој осети непријатна болка во стомакот.
Нешто таму како да го стегаше,притискаше и печеше.Не,тоа не беше болка од вчерашната вечера.Причината беше друга-уште откако ги отвори очите,се знаеше што ќе прави денес...

Денес најпосле ќе ја прекратеше врската,која се обидуваше да ја одржи веќе две години.Поточно,требаше да го направи тоа многу порано,но...

Стана од креветот,се облече и излезе.Беше се договорил уште од вчера да се најдат со неа на местото каде се среќаваа обично.Не требаше да касни.Никогаш досега не ја натерал да чека...нетребаше и денес.

Излезе од дома и со брзи чекори се упати кон местото за средба.Градот изгледаше сив и мрачен,времето беше студено,како секој момент да се спремаше да заврне.Крена поглед нагоре кон тмурното небо и си помисли:

-Дури и облаците плачат за нас,како и тие да осеќаат што ќе се случи...

Како и секогаш,пристигна прв на договореното место.
По неколку минути се појави и таа.Кога ја виде како се приближува кон него,стомакот му се собра и нешто го пресече...некаква нејасна паречка болка.

Ја праша дали сака да седнат некаде и таа се согласи.Тргнаа.По целиот пат дотаму молчеа,не рекоа ниту збор.Тоа и се причини доста чудно,ја заплаши тоа негово однесување...не знаеше што ја чека.

Седнаа на една од дрвените маси во кафулето и си нарачаа по едно кафе.Најпосле таа не можеше да се стрпи и го праша:

-Што ти е,нешто да не сакаш а ми кажеш?

-Да...,-одговори тој,без да ја погледне.

-Ајде кажи,зошто молчиш?-продолжи таа,веќе малку вознемирена.


Тој зема воздух,ја сврте главата кон неа и ја праша:

-Според тебе,до кога ќе продолжиме така?Колку уште сметаш дека ќе издржиме со ова темпо?

-Од каде пак сега ова го измисли,зошто ми поставуваш такво прашање?-не можеше да се начуди таа.

По кратко молчење,тој издиша длабоко и продолжи:

-Една вечер пред неколку месеци,беше околу полноќ,јас ти се јавиви,за да ти прочитам неколку мои стихови,кои штотуки гу напишав за тебе.А ти,се сеќаваш ли што ми одговори:
-“Баш сега ли најде да звониш,види колку е часот,како да немаш друга работа...“-ми рече ти,без дури да се обидеш да бидеш љубезна.Од таа твоја реакција се почуствував како нокаутиран боксер...ти се извинив и го затворив телефонот.А ти никогаш подоцна не побара да ги видиш и слушнеш тие стихови...

Пред три недели,кога се разболев тешко и неможев да станам од кревет,дојде заедно со пријателите да ме видиш.Кога еден од нив ми потфрли-“О,добар си ти,си имаш девојка,има кој да се грижи за тебе“...,ти кажа:
-“Да де,нема шанси,имам доволно обврски,нека си го чува мајка му...“-ти текнува сега?


-Но ти знаеш дека јас не сакам такви лигавења,емоционални изблици...не е тоа за мене...-рече таа,со вина за постапките.-А и зарем ти личам на докторка?

Тој се насмеа иронично:
-Да,во право си,воопшто не личиш на докторка.А и и додека го носиш тоа камено срце во себе,дури и да сакаш да станеш таква и да помагаш на луѓето...не би можела.

По малку молчење тој продолжи:

-Досега колку пати си ми пишала некој смс рано наутро,за да ми посакаш убав и пријатен ден?Или навечер пред да си легнеш,да ми кажеш просто “добра ноќ“?Или кога и да е во текот на денот,за да ми подариш една насмевка?Нешто со кое да ми покажеш дека имам некаква вредност за тебе?Никогаш не си направила такво нешто!Ти тврдиш дека не сакаш такви сентиментални работи,велиш дека се смешни и лигави,но вистината е друга- ти не сакаш да ги радуваш другите,оние кои те сакаат!И точно тука е најголемата разлика меѓу мене и тебе.Јас сум сосема спротивен-сакам да дарувам радост и насмевки на луѓето околу мене и точно тоа ме прави среќен.Знаеш ли дека откако те запознав секој ден,секоја ноќ,секој миг јас имав по еден убав збор за тебе?
Дали го слушна,дали го осети,дали ти значеше?Толку сме различни,како бело и црно...

Таа се обидуваше да го надмине шокот од тоа што го слушаше и во исто време се трудеше да остане смирена.Го праша:

-И што сакаш ти од мене,да станам поет,да пишувам стихови?

Тој повторно се насмеа и уште еднаш се убеди,колку правилно решение донел.

-Не...-одговори тој.Не сакам да станеш поетеса.
А ти и не би можела да бидеш добра поетеса.Само сакам да се разделиме,сметам дека така ќе биде најдобро за двајцата...

-Да се разделиме?!-не очекуваше да слушне такво нешто и тешко и беше да поверува.-Но зошто?!Јас те сакам...Мислам,дека ти исто ме сакаш...зарем не е точно?

-Не,мила!Ти само мислеше,дека ме сакаш.Ако ме сакаше вистински,сега ќе водевме друг разговор за многу поубави нешта...

Кога го слушна ова очите и се насолзија.

Тој извади од џебот марамче и и го подаде.Таа бавно ги бришаше солзите и тивко кажа:

-Добро,штом така сакаш...Се надевам само дека не ме оставаш од некоја друга причина...

-Како можеш и да помислиш на такво нешто!?Немало друга,нема ни да има уште долго време...-рече тој,нервозен од нејзините сомнежи.

Беа дошле тука како двајца вљубени а сега веќе стоеја како странци,еден до друг...По неколку минути,поминати во молчење,таа рече:

-Ќе си одиме?

-Јас сакам да останам уште малку тука,но ти ако сакаш оди...

-Добро тогаш...-рече тивко и пружи рака кон него,но и раката и гласот и трепереа...-Ти посакувам да си среќен...-едвај успеа да изрече.

-Ако сакаш,може да останеме пријатели...-рече тој,додека ја држеше за рака.

Се гушнаа силно за последен пат и се разделија без да си кажат ништо повеќе...

“Постапив правилно“...си повторуваше тој цело време,додека се враќаше со бавни чекори кон дома.


Се прибра дома кога се стемни.Чуствуваше како нозете да му беа пресечени.Веднаш влезе во собата и легна...со желба да заспие и се одмори од се.Но не успеваше.А времето како да застана за него,ноќта како да немаше крај...Но мораше да преспие барем малку.Утре беше на работа и требаше да стане рано...

По некое време неусетно заспа.Се разбуди од алармот на часовникот.Стана се протегна и токму кога требаше да излезе од дома,погледна кон телефонот.Имаше една порака и 10 пропуштени повици.Ништо не слушнал додека спиел од умората.Сите беа од неа.Иако немаше волја да ги чита,ги отвори и прочита:

-“Колку и да не ти се верува,јас вистински те сакав“Не можам да живеам без тебе и твојата љубов.Неможам да бидам сама.Премногу голема е болката,за да ја соберам цела во моето срце.Ти се колнам,дека никогаш не сум сакала толку вистински некој,како тебе.Живеев за да те сакам,и ќе умрам од што те сакам!Збогум,љубов моја...“


Во главата му се родија безброј прашања истиот тој момент.Ги читаше и пречитуваше редовите на екранот и незнаеше што да мисли.Откако ја познаваше,таа никогаш не му напишала такво нешто,никогаш ги немаше искажано чуствата на тој начин...И тоа во 5 сабајле.

Се обиде да ја проголта грутката во грлото која му застана додека читаше и со растреперени прсти сврте на нејзиниот број.По неколку минути слушна непознат глас.Ја побара неа...

-Јас сум мајка и...-рече залипнато жената на линијата.-Ќерка ми ова утро се самоуби!

-Што!?Но како?!Зошто???...


-Не знам синко ни јас...-продолжи жената-цела ноќ вртеше на некој број.Беше вознеморена,многу растроена...Сабајле кога станав,видов дека во собата уште вети,ја отворив вратата и занемав од она,што го видов со очи...Беше обесена!-Успеа некако да раскаже жената со многу засипнат и стегнат глас...



Стомакот му се собра од она што го слушна.Пак го осети она парење и тежина,но сега тие беа стотици пати посилни...Во наредниот миг му се заврте во главата,тој се занесе и се струполи на земјата...


Неколку месеци покасно,додека правеа утрински посети на пациентите,двајца лекари сретнаа еден пациент во ходникот.Тој беше нов на клиниката.Едниот лекар го праша другиот каков случај е,а тој одоговори:

-А овој ли?Го донесоа,пред околу три месеци тука.Како што разбрав,неговата девојка се самоубила поради него.Од тогаш тој постојано го носи мобилниот со себе,постојано пишува нешто и го праќа на некој...
Пред неколку дена неможев да се воздржам и додека тој спиеше,свртев на тој број...Излезе дека бројот не е активен,деактивиран е уште пред три месеци...
Видов,дека има и една порака,ја прочитав и неа...Не го познавам човекот,ниту неговиот живот пред да стигне тука,но изгледа дека оној што му ја пратил пораката,има многу ранлива и емоционална душа...


Речиси секогаш сме убедени дека знаеме и разбираме што мислат и чуствуваат другите околу нас...Дека успеавме да го видиме она што го носат во срцето...Но дали е навистина така?


Prevodot e moj.

ЌЕРКИТЕ СЕ КАКО СИНОВИ
Еден домаќин(богат чифлиганец од Азија) имал три ќерки и ниту еден син.Тоа го мачело:

-“Ќерката не е син,козјото не е месо,магарето не е транспорт,чајот не е храна“!.

Ќерките пораснале,се омажиле и го напуштиле татковиот дом.
Дедото и неговата старица останале сами.
Една година,имало страшна бура...толку била силна,што целиот добиток на домаќинот угинал.Останал нез основни средства за живот...и побарал потслон ќај ќерките.Секоја од нив го пречекала богато,зетовите дури го поделиле нивниот добиток со него.

Враќајќи се кон дома,дедото си зборел на глас:

-“Ќерките се како синови,ако не го заборават таткото,козјото е вкусно,магарето е добар транспорт,а пријатно е и чај да се напиеш,ако на душата ти е тешко“!


Isto e moj prevod...ama nemozam sea da baram izvor..odamna go imam prevedeno...se sto postiram ovde e prevod,licno moj...ako najdam dobra prikazna na Makedonski,copy paste i link stavam...smesno e da se kopira koga preku google se naogja se ...ke im uste...stay tunned

СО ГОЛА ДУША


Еднаш кај некој мудрец дошла млада,згодна девојка,целата облеана во солзи.

-Што да правам?-проплакала таа.-Секогаш се трудам да се однесувам добро со луѓето,никогаш не навредувам,помагам со што можам...

И иако со сите сум добра и ласкава,често наместо благодарност и признание,добивам горчлива насмевка и омраза.Дури некои се однесуваат толку зајадливо со мене.
За ништо не сум виновна и толку ми е тешко,не е фер.Поучи ме што да правам?

Мудрецот ја погледнал и со насмевка и кажал:

-Соблечи се гола и оди така низ цел град!
-Полудевте!Нели така секој може да ме обезчести и којзнае што ќе мислат за мене.

-Ете гледаш.-се насмеал мудрецот.-Се срамиш да го откриеш пред луѓето своето убаво тело.А зошто тогаш одиш по светот со таа гола душа?Таа е отворена како оваа врата.Секој,кој сака влегува во твојот свет и ако ги гледа твоите сопствени добродетели,како одраз на сопствените недостатоци и пороци,тој се стреми да те навреди,оклевети и понижи.Не секој има машкост да признае дека некој е подобар од него.Несакајќи да се промени,порочниот човек војува со праведниот.
-Но што да правам?-прашала младата жена.
-Да излеземе,сакам да ти ја покажам градината.

Надвор продолжиле:

-Види ги овие прекрасни цветови.Многу години се грижам за нив,ги полевам и копам,но ниту еднаш не сум видел како распукува пупката на розата,иако после се насладувам на убавината и мирисот на секое од нив.
Биди како цвеќето.Раскривај го срцето пред луѓето бавно и таинствено.Види кој од нив е достоен да биде твој пријател и да го полева со добро,исто како што се полева цвеќето со вода а кој ти ги кине листенцата и те гази со цела нога.

~.....ПАРЧЕНЦА ДОБРИНА.....~
Семејство го поминувало викендот на плажа.Децата се капеле во морето и граделе замоци од песок.Одеднаш од далечината се појавила ситна грбава старица.Сивите мрсни коси и се вееле на ветрот,алиштата и биле распалталени и прљави.Таа,мрморејќи си нешто во себе собирала некакви предмети од песочната површина и ги ставала во една корпа.

~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~ . ~. ~ . ~ . ~ . ~. ~

Родителите ги свикале децата и им дале инструкции да седат понастрана од старицата.Кога таа поминала покрај нив,се насмеала на смејството,но никој ништо не направил.

Многу недели после тоа разбрале,дека старицата цел живот собирала парченца стакло на таа плажа,за да не се повредат децата додека си играат.

Зошто луѓето викаат

Еднаш учителот ги прашал своите ученици:

-Зошто кога луѓето се лутат викаат?
-Зошто тие губат контрола и мир-одговорил еден ученик.
-Но зошто треба да викаат кога човекот е до нив близу?-прашал пак учителот.-Нели е подобро да се разговара потивко?Зошто треба да викаме кога се лутиме?

Учениците давале секакви одговори,но ниту еден не бил близу до тој на учителот.На крај тој рекол:

-Кога луѓето се незадоволни еден од друг и се лутат,срцата им се одалечуваат.За да го скратат растојанието и се слушнат еден со друг,потребно е да викаат на глас.Колку повеќе се лутат,толку посилно викаат...

-А што станува кога луѓето се љубат?Тие не викаат,напротив,разговараат мирно и тивко.Зошто,нивните срца се многу блиску.А кога вистински љубат?-продолжил учителот,-Тие не говорат,шепотат и се допираат уште поблиску.

На крај сопираат да шепотат.Тие се гледаат еден во друг и се разбираат без зборови.

Тоа е кога двајца се сакаат вистински.Кога спорите за нешто,не дозволувајте срцата да ви се одалечат едно од друго,не изговарајте зборови,кои уште повеќе ќе створат растојание меѓу вас...

Зошто може да дојде ден,кога растојанието ќе биде толку големо,што нема да можете да најдете пат обратно...

Приказна за убавината

Чекорела по патото некоја девојка,прекрасна како самовила.Одеднаш забележала дека некој маж ја следи.Се свртела и прашала:

-Кажи ми зошто ме следиш?

Мажот одоговорил:

-О,господарке на моето срце,твојата убавина е невидена,неможам да не те следам.Велат,дека свирам прекрасно,дека за мене нема тајни во поезијата и умеам да разбудам љубовна мака во женските срца.Но јас само сакав да ти направам љубовно признание,зошто го плениш моето срце.

Убавицата молчаливо со гледала извесно време и му рекла:

-Како така се вљуби во мене?Мојата помала сестра е многу поубава и попривлечна од мене.Погледни ја,таа оди зад мене...

Мажот застанал,се свртел,но видел само една грбава старица.

-Кажи ми,како само ти се испушти од јазикот да кажеш таква лага?

Девојката се насмеала и одоговрила:

-Ти пријателе,исто не ми ја кажа вистината,кога се колнеше во љубов кон мене.Ти ги знаеш сите правила на љубовта и ми ветуваш срце кое гори од љубов кон мене.Како можеше тогаш да се свртиш,да погледнеш друга жена?

Смелоста да сакаш

Неверојатна Љубовна историја од Кина,која го заобиколи и трогна светот.Историја за еден маж кој му покажа на светот што е смелоста да се сака.Заедно со жена му,која е постара од него,избегале да живеат заедно во мир и да се сакаат повеќе од пола век,некаде во планините на Кина.

Седумдесет годишниот Кинез,кој направил 6000 скали во планината за својата 80 годишна сопруга,почина во пештерата која беше дом за тоа семејство повеќе од 50 години.

Пред 50 години Liu Guojiang-19 годишно момче,се заљубил во 29 годишната вдовица и мајка Xu Chaoqin.

Слично на историјата на Ромео и Јулиета на Шекспир,пријателите и родителите ја осудиле таа врска поради разликата во годините и поради фактот што Xu,веќе имала деца.За да ги избегнат трачевите и презирот на луѓето,тие решиле да избегаат и живеат во една пештера во Jiangjiny.

На почетокот животот им бил тежок,зошто немале ништо-ниту струја,ниту храна.Јаделе трева и корени,плодови и растенија што ги собирале во планината.Подоцна Liu направил газена лампа,со која светеле.


Xu често го прашувала:“Не се покаја“?...Liu секогаш одговарал-“Додека се трудиме,животите ќе ни се подобрат“.
Втората година од нивниот живот во планината,Liu започнал и продолжил да гради на рака скали,за да може неговата сопруга да слегува побезбедно од планината во околното село.

Пола век покасно,во 2001,група љубители на природата и авантуристи се шетале во планината и се изненадиле кога таму откриле возрасен пар и тие 6000 скали.

Liu MingSheng,едно од седумте деца вели:“Моите родители толку многу се сакаа,што живееја сложно над 50 години,без да се разделат ниту еден ден“.Тој ги направи тие скали со сопствени раце во текот на годините,за мајка ми да може да лесно да се симнува,иако таа ретко спаѓаше доле“.

До минатата седмица двојката живееше заедно над 50 години.Тогаш Liu,кој беше на 72 год. се врати од секојдневната работа во блиската фарма и припадна.Xu останала до својот сопруг и се молела додека тој издишал во нејзините раце.Тој толку многу ја сакал што никој неможел да ја раскине прегратката,со која ја гушнал сопругата откако починал...

-“Ти ми вети,дека ќе се грижиш за мене,дека секогаш ќе си до мене,до последнит ден,а сега ме остави-како да живеам без тебе?“
Xu неколку денови после смрта ги изрекувала овие зборови и го допирала црниот ковчег,додека солзите не сопирале...

Во 2006 година,оваа историја станала една од десетте најпознати љубовни истории во светот.Локалната управа решило да ги зачува скалите на љубовта на местото каде што биле,како музеј,за да може таа љубовна приказна да остане жива засекогаш.
http://www.weirdasianews.com/2007/12/15 ... -mountain/
Prevodot pak e moj...ako ve cudi izvorot na informacijata...istrazete na net,vistinata prikazna e

Светот е убав кога сме двајца


Понекогаш сите имаме потреба да сме сами....Но!

Залезот е поубав,кога некој те држи за рака и нема потреба од зборови.

Праските се повкусни кога половината ја поделиш со друг.

Вечерата е попријатна,кога телевизорот е исклучен и разговараш со човекот до тебе за изминатиот ден.

Утрата се понасмеани кога некој ќе ти каже Добро утро!

Јадењето е повкусно кога јадеш во друштво.

Торбите се полесни кога двајца носат по една рачка.

Настинките минуваат побрзо кога има кој да ти подаде чаша вода.

Прошетките се попријатни кога се со некој.

Откривањето на нови места е поинтересно кога има со кој да се изгубиш,за да повторно го најдеш правиот пат.

Насмевките се вистински,кога има на кој да ги подариш...

За една прегратка се потребни двајца.За еден бакнеж-исто.

Кога срцето е исполнето со благодарност,секоја врата,која изгледа затворена,може да не доведе до чудесни откритија и можности.Малку се жените кои ги спознале оснoвите на Будизмот.Ренгетцу е една од нив...Таа патувала и се нашла во едно село,на залез на сонце.Помолила за покрив.Но жителите на тоа село ги затвориле вратите пред неа.Тие биле христијани и не сакале да и помогнат на жена која била друга вера.Ја изгониле и од самото село.

Ноќта била ладна.Ренгетцу останала гладна и без покрив.Таа нашла подслон под некоја вишна среде полето.Не можела да заспие на студот,а и дивите зверови броделе наоколу.Во ноќта се разбудила од неспокојната дремка и треперела од студ.Но,на пролетното ноќно небо ги видела расцветаните вишнови цветови како се смеат на замглената месечина.

Исполнета од глетката,победена од убавината,таа станала и се поклонила кон селото.Благодарение на луѓето што ја изгониле,таа се нашла таму,но тоа и дало можност да ја доживее таа волшебна ноќ со расцветана вишна и маглива месечина.

Живото е убав и секој миг ни праќа 1001 подарок на сите нас.Но ние сме толку затворени,зафатени,толку ограничени од религиските стеги,толку обземени од материјалните мисли на нашите умови,што не ги приметуваме.

Човекот е сличен на Буда,само кога прифаќа се,што носи животот,со благодарност.

Ми требаше многу време да ја преведам оваа историја од Англиски но просто морав.
Ме трогна длабоко.
И секоја приказна лично на мене ми е многу драга,секојпат кога ги читам предивикува нешто во мене и ме прави подобар барем за малку.Невозможно е да се преведат точно до збор од Англиски,затоа во секоја има дел од мене.

Но да не должам.Пријатно читање...

Секој од нас познава некој,како оној за кој се раскажува во оваа приказна.

Еден ден,додека уште бев во гимназија,видов едно младо момче од мојот клас,кое се спремаше да си оди од училиште.Се викаше Кајл.

Изгледаше како да ги беше земал сите учебници со себе.
Си помислив,зошто некој ќе ги носи со себе сите учебници во Петок?Нешто мора да не е како што треба.

Имав планирано одличен викенд со пријателите,многу фудбал и игри,тоа чуство на слобода ме бодреше и смело чекорев кон дома.

Кога си тргнав,видов група деца,локални магупи,кои се упатија кон Кајл.
Му се нафрлија,му ги грабнаа сите книги од рацете и го соборија на земјата,која беше влажна.Очилата му одлетаа и паднаа во една баричка со кал,на околу три метри од него.Тој го исправи погледот и видов ужасна тага во неговите очи.Страшно ми стана криво за него.Се приближив,додека тој ползеше по земјата и бараше начин да ги дофати очилата,додека очите му беа насолзени...

Ги земав очилата,му ги подадов и реков:“Тие се големи мангупи.Остави ги.“

Тој ме погледна и рече:“Ти благодарам“!

Имаше огромна насмевка на лицето.Беше една од оние насмевки,кои изразуваат вистинска чиста благодарност.

Му помогнав да стане и ги собравме сите учебници од земјата.Го прашав каде живее.Испадна дека е сосема блиску до мене,се зачудив како го немам видено досега...Ми рече,дека одел во приватно училиште.Никогаш немав запознаено некој што учел во приватно училиште...

Одевме заедно по цел пат до дома и јас носев дел од неговите книги.Се покажа дека е многу фин дечко.Го прашав дали сака да поигра фудбал со мене и моите пријатели,а тој рече :“Да“.

Во текот на двата слободни дена за викендот се дружевме многу и колку повеќе го запознавав Кајл,толку повеќе ми стануваше симпатичен,а моите пријатели го мислеа истото за него.

Дојде понеделник и еве го Кајл одново со куп учебници.Застанав и му реков “Види,човече,ќе набилдаш страшни мускули ако ги носиш овие учебници секој ден“!Тој самос е насмеа и ми подели пола од нив.

Во наредните четири години Кајл и јас станавме први пријатели.
Последните години од гимназија почнавме да мислиме за факултети.
Кајл реши да се запиша на Џорџтаун,а јас во Дјук.
Знаев дека секогаш ќе сме пријатели и растојанието нема да е проблем за нас.
Тој сакаше да стане лекар,а јас мислев за МБА бизнис администрација.

Кајл беше избран да одржи говор за крајот на годината.Јас се шалев цело време со него и се радував што не сум јас тој што треба да зборува пред сите.

Дојде денот на дипломирањето.
Кајл изгледаше супер.
Очилата му стоеја фраерски,беше направил мускули од фитнесот,сите девојки трчеа по него.
Имаше повеќе средби со нив од мене...Луѓе,понекогаш бев вистински љубоморен на сето тоа.Тој ден беше еден од тие...

Гледав дека е нервозен поради говорот,што му претстоеше,го потчукнав по рамото и реков:
“Еј,паметњакович,ќе се справиш“!.
Тој ме погледна и се насмеа-“Благодарам“!

Се накашла и говорот почна.

“Крајот на гимназијата е време,кога им благодариме на оние,кои ни помогнале најмногу-родители,професори,пријатели...но најмногу,од се на пријателите.
Сакам да ви кажам дека да бидеш пријател на некој е најголем подарок што можеш да го направиш.Сега ќе ви раскажам една историја“

Го гледав со недоверба,додека раскажуваше за првиот ден,кога се сретнавме.Тој бил решен да се самоубие во тој петок.Раскажуваше како го исчистил шкафчето од сите учебници,за да мајка му немора да го чисти после смрта.

Погледна право во мене и се лесно се насмеа.

“За среќа бев спасен.Мојот пријател ме спаси и најстрашното не се случи“.

Една воздишка се слушна од присутните,кога тоа убаво и популарно момче раскажа пред сите за тој момент на слабост во својот живот.Ги видов мајка му и татко му,кои ме гледаа со насмевки на благодарност.До тој момент јас небев свесен за длабочината на таа случка...


НИКОГАШ НЕ ЈА ПОТЦЕНУВАЈТЕ СИЛАТА НА ДОБРИТЕ ДЕЛА!

Со еден мал гест можете да промените човечки живот.Сите ние сме поврзани и си дејствуваме взаемно на еден или друг начин.

Секој од нас има две можности:

-Да ја испрати оваа случка на своите пријатели или

-Едноставно да не направи ништо.


Пријателите се тие што не подигаат на нозе кога ќе паднеме.
Нема почеток,нема крај.
Вчера е историја.
Утре е прашалник.
Денес е подарок.

Секогаш оставаме нешто зад нас



Некој крал,кој народот многу го сакал,шетал низ своето кралство.На една ливада огреана од сонцето,забележал некој старец како копа и работи.Заедно со стражите,кралот се приближил и видел дека стрецот сади некакви млади стебла.

-Што правиш?...прашал кралот.

-Садам ореви...одговорил старецот.

Кралот се зачудил “Ти веќе си толку стар.Зошто садиш ореви чии лисја нема да можеш да ги видиш,под чија сенка нема да можеш да се одмориш и чии плодови нема да ги вкусиш“?

Старецот погледнал нагоре и рекол “Тие пред нас саделе за ние да можеме да береме.Сега ние садиме,за да можат тие после нас да берат“

Мудар старец,нели?Не мислел само за себе,но и за другите.Заел,дека неговата дејност остава печат,трага,и верувал дека идните генерации ќе можат да се насладат на плодовите на неговиот труд.

Да ние секгаш оставаме таги после нас.
Како во материјалниот свет,така и во нематеријалниот.
Човечката памет е голема,толку голема,што е невозможно да се заборави,поточно ние ја губиме способноста да се сеќаваме.Секое наше дејство,збор,гест остава траги.Се среќаваме,рано или покасно се разделуваме,но ништо не е изгубено.И само ние избираме какво ќе биде нашето наследство.

Ако “садиме“ со мудроста на старецот,кога другите ќе берат,тие ќе се сетат на нас и ќе се смеат,зошто некој некогаш оставил нешто.

Prikaznite koi nemaat avtor,a gi postirav...ne e fer da bidat tuku taka samo spodeleni...ne se moi no ako se pobara avtor ili prevod najdobro,posto toa ne se popularni prikazni ke probam da najdam,zosto ova go imam prevedeno za licno zadovolstvo od poodamna koga nemase sto da pravam
...uste ednas ke napomnam...ne sum trol,ne sum spamer ili neznam ni kako sve gi vikate...ako e copy-paste od drug site na mk.ke stavam izvor,no ova navistina jas go imam prevedeno i go nema nikade...bla bla bla...

jizs men...kolku ima za chitanje....ova po odmori ko ke zafatime....

Кога една жена сака,таа знае...

Сопругата ја изгубив есента 2004 година.Бракот ни траеше само 7 години.Последните 2 од него ги поминавме по болници,во очајна борба со ракот.Која на крај ја изгубивме...

За време на нашиот заеднички живот,на секоја наша годишница,сопругата сликаше по една слика,на која сме заедно.
После ја урамуваше во убава рамка за слики и ја закачуваше на зидот во ходникот.

-Нека стои.Сликите се сенките на нашиот живот...-велеше таа.И кога почина,имавме седум такви урамени слики.

Една вечер во 2003 година,направив голема глупост.Најголемата грешка во мојот живот...ја изневерив.А во истото време,постојано и се колнев колку ја сакам и дека ќе и останам верен засекогаш...

Две недели пред таа да почине,повторно ја убедував во мојата верност.Тогаш таа ме погледна во очите,се насмеа и некако чудно ме погледна...

-Знам...

Една вечер,некаде пред околу еден месец,како и обично бев сам дома.И одново се загледав во сликите закачени на зидот,во ходникот.Тогаш за прв пат забележав,дека во долниот крај на секоја рамка има издлабено по една буква:

С-В-Р-Т-И-Н-А-

Само тоа беше успеала да напиша.Годините не и стигнаа за да го доврши натписот.Во прв момент дури неможев да разберам ништо.Но помислив дека би требало да биде нешто како:-СВРТИНАЗАД-...или слично на него.

Веднаш го прверив зидот под секоја рамка.Но таму немаше ништо...Додека се чудев како да го протолкувам ова,одеднаш нешто ме жегна.Брзо ги симнав сите рамки од зидот и почнав да ги разглобувам.Бев апсолутно сигурен дека има нешто...

И...ете,не згрешив.Тешко беше да поверувам на тоа што го видов...под секоја слика од задната страна на рамката имаше прилепено по едно писмо.За секоја година која сме преживеале заедно,сопругата напишала нешто убаво за мене,зборови полни нежност и љубов...Пликот,кој излезе од сликата за 2003 година,беше во црна боја.А на листот што го извадив од него,пишаше:

14 март,2003 г.
“Денес ме погледна така,како да си допирал друга...не мора ништо да кажеш.Јас знам...“


Сега годината е 2008.Поминаа 4 години,откако ја загубив,а 5 откако ја изневерив.Ме боли минатото,душата ми се кине...

Иако е касно,научив нешто многу важно:
-Жените знаат,разбираат,осеќаат...кога ние мажите правиме такви глупости.Сакав само да знаеш и ти...да не биде касно...

Кој е најважен на масата

На убаво сервирана маса за ручек,приборите за храна почнале да спорат.

-Јас сум најпотребна!-Викнала лажицата.Без мене нема никогаш да пробате топла вкусна супа.

-Не,јас сум најпотребен!-се извикал ножот.Само јас можам да го насечам на парчиња месото и лебот.

-А без мене за каде сте?!-се јавила вилушката.Јас сум најпотребна,зошто без мене ќе треба да јадете со прсти.А тоа е толку гадно и невоспитано.Бљјаккк...

Во тој момент влегло малото момче во трпезаријата и рекло:

-Зошто се карате?Нај потребна тука е баба.Зошто таа ме научи како да ве користам правилно.А кoга се храниш правилно и јадењето е повкусно.

Доброто е во нас
Петок вечер.Најпосле!Ужасниот ден е при крај.Шефот пак и се развика,колегите само ја замараат со лични истории,ништо не беше така како што таа сакаше да биде.Како целиот свет да беше против неа.Немаше сила за ништо повеќе и единствена желба и беше да се врати дома што побргу.

“Секој ден едно и исто!Малку маки на работа,а сега треба и со автобус да патувам„

Се упати кон станицата и едвај не се удри во еден млад дечко,кој држеше огромен букет црвени рози.Младичот и се извини,без да го врти погледот од широко насмеаната девојка,која прибилижуваше кон него.Таа речиси не обрати внимание на случката.Малку се изнервира,но лутината и помина.

“Вљубените веќе не гледаат каде одат!Барем...цвеќето беше убаво...и...изгледаа среќни заедно“...

Додека чекаше на станицата,забележа еден господин кој толку брзаше што за малку ќе го удреше стариот просјак што висеше наблизу со чашката ситни денари во рака...Таа го гледаше старецот скоро секој ден како проси на истата таа станица.Понекогаш му даваше некој денар и сега кога го виде ова и стана тажно.Кога се качи во автобусот виде дека господинот кој го удри од брзање,гладеше во часовникот и одеднаш бркна во џебовите,се врати назад и подаде една банкнота на старецот.Таа го гледаше со интерес целото случување и нејзиното намрштено лице се разведри.

“Можеби сепак во некои луѓе останало нешто човечко и покрај се“

Автобусот тргна,преполн со патници и таа едвај се качи во него.На последните седишта имаше група весели ученици,кои разговараа и се смееа на цел глас.Нивниот писок и одекнуваше во главата.Шоферот нагази остро на сопирачките и автобусот застана.Возрасна жена со бастун на која и помагаше постар маж едвај успеа да се качи по високите скали.Двајца од учениците станаа да и помогнат и и отстапија место,а после продолжија безгрижно со шегите меѓусебно.Интересно.Таа сега немаше ништо против нивниот висок тон.

“Што не зборуваат за младите,а мешу нив има и паметни деца.А ние возрасните ги прекоруваме,што знаат вистински да се радуваат на животот„....И во нејзините очи блесна надежта.

Конечно,стигна и нејзината станица.Беше на крајот на линијата и сите спаднаа заедно.Едно момче го свитка искористениот билет и го фрли блису до една кропа.Не погоди.Се врати,го зема билетот од земја и го стави во корпата.Сите брзаа некаде во различни насоки,само таа го забележа сето тоа и на лицето и се исцрта пријатно изненадување.

“Да не поверува човек,дека некој се грижи и за природата и чистоттата“

Ја отклучи влезната врата на зградата во која живееше.Беше лето и покрај доцните часови беше уште ден надвор,а децата играа пред зградата.Едно девојче стоеше малку настрана од другите и тивко плачеше.До него се прибилижи едно повозрасно момче и срамежливо рече:

-Еве гледај,ја најдов твојата топка,беше заглавена во гранките на она дрво.Сакаш сега да си играме заедно?Девојчето ги избриша солзите и се насмеа.Таа исто.

Ја отвори вратата од лифтот и се влезе во него заедно со сосетката од четврти кат.Не знаеше ништо за неа,дури името не и го знаеше,но денес и се виде многу уморена и тажна.Штом лифтот сопре,сосетката молчаливо ја отвори вратата и излезе.Но миг пред да ја затвори,беше сопрена со зборовите “Пријатна вечер“!Жената се заврте и кога ја крена главата на лицето и огреа ослепителна насмевка без никакви траги на тага.“Благодарам,и на вас исто“!

Таа се насмеа.После толку насмевки,кои ги имаше добиено денес од непознати,беше редот и таа да подари една на некој.Не ја кошташе ништо,но беше бесеценето.

Доброто е насекаде околу и во нас.Треба само да ги отвориме очите и срцето,за да го видиме.Не е потребно нешто големо да се случи,кое ќе го промени цел свет.Може да е нешто сосема секојдневно и незначајно,ситен гест,кој ќе промени само еден човечки живот или ќе го направи барем малку понасмеан.

Брачните кавги и децата
Секоја двојка или брачен пар добро знае дека карањето во присуство на децата е непожелно.И покарј тоа многу семејства си го дозволуваат тоа “непожелно дело“.Кога емоциите екслподираат тешко е да се воздржите и да го следите здравиот размум.Тоа ми е јасно.
Но независно колку и да сте нервозни,секој брачен пар би требало да изгради позитивна навика да не ги вклучува децата во конфликтите.

Децата кои биле сведоци на жестоки конфликти меѓу родителите,плаќаат сериозна цена.Тие се поагресивни,страдаат повеќе од негативни емоции,преживуваат голем стрес...И тоа не е се.Партнерите исто страдаат дополнително кога кавгите се водат пред очите и ушите на децата.Направени се бројни анализи за острината на кавгите во присуство и отсуство на деца при семејните војни,и докажано е дека кога партнерите се во конфликт во присуство на деца,тој е многу посилен.

Зошто е така?Кога конфликтите се одвиваат во присуство на деца,тие користат повеќе негативни тактитки за време на конфликтот-вреѓање,повисока агресија,фрлање и крешење предмети.Склони се на поголема критика на прашања поврзани со самите деца,иако проблемот воопшто не е тој.Тоа е дополнителен стрес за децата,зошто ги тера да се осеќаат виновни,што мама и тато не се разбираат добро заради нив.

Интересно е што досега точна дијагноза,јасен одговор за таквата жестокост во присуство на деца нема.Но едно е веројатно јасно,дека секој од родителите се стреми да се претстави во максимално најдобрата свтлина во очите на другите(присутните на чинот).Поради ова,психолозите сметаат дека зголемената агресија е само доказ дека миселњето на другите ни е многу важно.На пример,ако партнерот не обвинува дека сме неодговорни,ние се стремиме децата да не добијат таква слика за нас.Затоа почнуваме да се браниме поостро,да нападаме и обвинуваме.

Советот конфликтите да се избегнуваат пред деца е сериозен!

Избегнувајте го најмногу што можете.Освен што ќе ги заштитите децата од трауми,веројатноста да решите некој проблем е поголема кога тие не се наоколу во таков момент.Некои двојки се во постојани кнфликти и не бираат место и време.Но сречните двојки знаат правилно и цивилизирано да решат конфликт,без да нанесат емеционални повреди...особено на децата.

Мудроста на Александар Велики
Откако покорил многу непознати земји,Александар решил да се врати дома.Попат тој се почуствувал многу лошо-болеста била многу силна и подла,што го довела до смртна постела.И така со смрта која била под неговите нозе,Александар осознал како неговите војни,голема војска,остар меч и целото богатство,кое го трупал немале никакво значење.

Сега тој копнеел да се прибере дома,да го види за последен пат лицето на мајка си,да си каже збогум со неа.Но требало да го прифати фактот дека лошото здравје не му дозволува да ја достигне далечната родна земја.

Така,моќниот владетел лежел истоштен и блед,беспомошно чекајќи да го издиша и последниот здив.

Ги повикал тој своите генерали,најдоверливите луѓе и им рекол:

“Мои сакани другари,наскоро ќе го напуштам овој свет,но имам три желби.
Молам,погрижете се да ми бидат исполнети“!

Со солзи,генералите се согласиле и се заколнале да ги исполнат сите три желби на својот крал.

“Првата желба ми е...рекол Александар...ковчегот да го носат моите лекари....По кратка пауза продолжил:“Втората желба ми е,кога стигнеме дома и ковчегот ми биде положен во гробницата,патот до неа да биде послан со злато,сребро и скапоцени камења,кои сум ги собирал од походите.“

Кралот се почуствувал изморен откако го кажал ова.Одморил за минутка и продолжил.
“Мојата трета желба и последна е и двете раце да ми бидат ставени да висат надвор од ковчегот!“

Луѓето,кои биле собрани околу него се зачудиле на последната желба.Но никој не смеел ништо да праша.Омилениот генерал на Александар му ја бакнал раката и ја ставил на срцето.После рекол:

“О кралу,ти ветувам,дека сите желби ќе ти бидат исполнети!Но те молам,кажи ни зошто се толку необични и чудни?

Александар земал длабок здив и кажал:

“Сакам целиот свет да разбере за тие три желби,што јас ги научив!Сакам лекарите да го носат мојот ковчег,зошто луѓето треба да знаат дека,ниту еден лекар неможе да излекува нечие тело!Тие се беспомошни и ако е судено,неможат да спасат никој од каџите на смртта.

Затоа нека луѓето го сватат животот како дар и нека разберат дека сами треба да се грижат за тоа каков ќе биде тој.

Втората желба ми е за златото,среброто и дијамнтите по патото кон мојата гробница...за да им докажам на луѓето дека ниту еден златник нема да понесам со себе горе.Го поминав цел живот во војни и се збогатував,но ништо неможам да земам со себе.

Нека луѓето разберат дека е чиста загуба на време да се стремат само кон успех и богатства.

А во врска со третата желба-да ги оставите моите раце да висат надвор од ковчегот...Сакам луѓето да знаат дека со празни раце сум дошол на овој свет и со празни ќе го напуштам!

Со овие зборови кралот ги затворил очите.Оставил на смртта да го завладее и го испуштил последниот здив.

Зад секој успешен маж,стои успешна жена.
Томас Вилер,главен директор на компанија за осигурување во Калифирнија заедно со сопругата патувале по магистралата,кога тој забележал дека бензинот им е при крај.Вилер свртел на следната бензинска пумпа и се паркирал.Му заповедал на бензинџијата да го наполни резервоарот и да го смени маслото и излегол да се раздвижи околу бензинската.


Кога се враќал накај колата Томас,забележал дека жена му и бензинџијата водат интересен и весел разговор.Но штом се доближил тие молкнале.Никој не прозборел ни збор.Ја платил сметката и дури кога влегол во колата цинично му рекол на бензинџијата:


-Пријатно ми беше да си поразговараме.

Додека се одалечувале од бензинската,Томас ја прашал жена си дали бензинџијата и е познат.Таа признала ДА.Учеле заедно во гимназија и оделе сериозно една година.

-Боже мој,си имала среќа што си ме нашла мене.-Ако се беше омажила за него,ќе беше жена на бензинџија наместо на главен директор.

-Мил мој-одговорила жена му-Ако се омажев за него,тој ќе беше главен директор а ти бензинџија...

“Чуда се случуваат“
Петар бил момче како и сите други.Единствено се разликувал само во едно нешто-бил многу недоверлив.Тој верувал само во она што може да го пипне,види или изеде.Затоа многу се сомневал дека постои Америка,дека земјата е кружна и дека во жиците тече струја...

Особено го веселеле приказни за волжебникот,кои живееле во паркот на крајот на градот и исполнувал желби.


-Глупости,волшебник.
Друго е маѓионичар.Тие знаат да извадат зајак и гулаби од шапка,да сечат луѓе со сабји,да одат по јажиња...но маѓионичарите не кријат,дека тоа е измама и вештина со рацете.
А волшебниците?Тие не постојат,тие се во приказните.И како може да има волшебници при денешниот интернет,компјутери и авиони?

Еднаш Петар,се враќал дома од посета на болната баба.И не приметил како заспал...

-Момче,разбуди се,автобусот треба да се паркира-се слушнал нечиј глас.Петар ги протрил очите и рабрал дека ја одминал својата станица.Кога спаднал од автобусот,видел ниска камена ограда.По неа се спуштале гранки на некое чудно растение,со сјајни лисја и чудна форма.Непозната арома се ширела во воздухот.Петар,знаел се и помислил дека се наоѓа во градината на волшебникот,за кој толку слушал.

-Сега ќе проверам дали е точно-помислил и решително ја отворил вратата од портата на камената ограда.Градината била навистина убава,како што раскажувале.Петар,тргнал по песочната патека и со восхит ги набљудувал цвечињата и дрвајата.Такви форми досега немал видено неикаде.Во средината на градината на една клупа седел белобрад старец.

-Вие,волшебник ли сте?-решително се јавил Петар.
-И да и не.
-Како така?-не разбирал ништо Петар.
-Правам чуда,но...само наполовина.
-Наполовина?-продолжил да се чуди Петар.
-Работата е во тоашто,волшебната сила делува само тогаш кога луѓето ја помнат.Но тие брзо ја забораваат и остануваат без ништо.
-Не разбирам-признал Петар.
-На пример,ти сакаш мајка ти да ти купи топка.Додека да го добиеш подарокот ја потсетуваш посотјано мама нели?
-Да-се согласило момчето.
-Но кога започнеш да играш фудбал со другарите,забораваш на мама и мислиш само како да дадеш гол.Точно истото се случува и со моето волшепство.Со негова помош се оствариле многу од најголемите желби на светот,но луѓето безо го забораваат тоа...и се исчезнува.
-А може ли да си посакам нешто јас?
-Се разбира.Кога измислиш што,само кажи ги зборовите “Чуда се случуваат“!и желбата ќе ти се исполни набргу.Но запомни,можеш да посакаш само едно нешто.

Момчето се збогувало со волшебникот и се упатило кон автобусот да си оди дома.
Мислело:
-Треба да посакам баба да оздрави.Но ако заборавам што направил волшебникот таа пак ќе се разболи...Не,не.Трба да посакам нов точак.
Но ако почнам да возам и заборавам,дека тоа е волшебно,тој ќе изчезне.Што да правам,што да правам....

Во меѓувреме автобусот стигнал до неговата станица.Момчето станало,погледнало во патниците и веднаш разбрало,што да направи.
-Сакам сите луѓе секогаш да паметат,дека чудата се случуваат и дека волшебникот постои-извикало силно пред сите.

Петар занел,дека повеќе неможел да посака нешто за себе си,но затоа пак волшебникот ќе може да исполнува желби на други луѓе.И тој ги изговорил ветените зборови “Чуда се случуваат“!

Кога се прибрал дома,зазвонел телефонот.Била баба му:
-Петарче,се случи чудо!Наполно оздравев!
-Повеќе никогаш нема да се разболуваш бабо-со радосен глас и насмевка рекло момчето.

Вистински Пријател!
Еден младич постојано спорел со татка си.
-И јас имам пријател,како твојот.Освен тоа не е само еден,многу се...

А таткото секојпат одрекувал:
-Не е можно да се толку многу.
Вистински пријател е еден,најмногу двајца.Не можеш да најдеш повеќе вистински пријатели...се обидувал да му докаже на синот.


И секојпат разговорот им завршувал со кавга.
На крај решиле да направат еден испит,со кој ќе ги проверат пријателите на момчето и ќе дознаат колку се вистински.

Истата вечер.заклале една овца,ја ставиле во една платнена вреќа и таткото му рекол на синот:
-Ајде,земи ја сега оваа вреќа и оди кај оној кој мислиш дека ти е пријател.

Од вреќата капела крв.Од надвор изгледало како да е убиен човек и ставен во неа.Ја наметнал младичот вреќата и пошол кон оној кој го сметал за најблизок.Штом стигнал,чукнал на портата.Кога пријателот му отворил и ја видел вреќата облиена во крв,брзо ја затворил вратата пред него...Дури не сакал ни да слушне за што дошол...

Од таму,синот се упатил кон следниот пријател и постепено ги обиколил сите кои ги сметал за пријатели и верни другари.Но насекаде било исто.Никој од пријателите не сакал да се знаимава во никое доба со такви непријатности...


На крај,се вратил дома,изморен и скршен од тоа што го видел.
-Беше во право,татко!-рекол очајано.Немам пријатели на овој свет.Ниту јас ниту ти...

-Не сине,грешиш.-одговорил таткото.Јас имам еден,кого го сметам за свој верен пријател,и верувам дека е таков.Ајде земи ја вреќата и оди сега кај него.

Младичот не се противел.Ја нарамил вреќата и тргнал кон адресата што му ја кажал татко му.Пот течела од неговото чело и се мешала со крвта која капела од вреќата...


Откако ја нашол улицата,стигнал и тропнал на вратата.Отворил пријателот на татко му.Кога ја видел вреќата без да мисли,мажот веднаш го примил да влезе и брзо затворил зад него.Веднап го однел во градината зад куќата.Ископал една дупка,во која ја закопал крвавата веќа,мислејќи дека во неа има човечки труп.Убаво ја замаскирал,направил редови и засадил лук...

Се прибрало момчето дома и уште од вратата извикало:
-Во право беше татко,тоа е навистина верен пријател.

-Се уште не се знае сине,не брзај толку...Утре оди повторно кај тој човек,најди причина да се скарате и залепи му два шамари.Тогаш веќе ќе бидеш на јасно,дали е вистински или не.

Се согласил синот,и на наредниот ден ја исполнил желбата на татка си.Целта била да се уверат колку е верен тој пријател.Од ништо направил кавга и макар без желба му удрил две песници на мажот.А како одоговор слушнал:
-Оди и кажи му на татко ти,дека јас не ја предавам нивата со лук за два шамари...


Еве каков треба да биде вистинскиот пријател:
-да те сака тогаш кога најмалку си за сакање...
-да те гушка тогаш кога најмалку си за гушкање...
-да те трпи,тогаш кога си неподнослив...
-да ти дава верба и сили,тогаш кога целиот свет е свртен против тебе...
-кога ти е весело,да танцува заедно со тебе,а кога ти е тажно-да плаче рамо до рамо со тебе...

Но најважно од се е да биде добар математичар...

-да ја умножува радоста,
-да ја дели тагата,
-да го вади минатото,
-да ја собира иднината,
-да ги пресмета сите потреби,скриени во длабочините на твојата душа,
-и секогаш да биде поголем од сите останати.

И,се разбира,да не те остава на страна,кога веќе не му си потребен.

Автор-Celaleddin Mevlana Rumi
Преводот е мој...

Кученца за продажба
Сопственикот на една продавница за домашни миленици едно утро залепил на излогот натпис “Кученцата се продаваат“.Знаел,дека ќе го привлече вниманието на малите деца кои минувале.И набргу на прагот на петшопот се појавило мало момче.

“Колку ги продавате кученцата“-прашало тоа.
Сопственикот одговорил:
-Зависи,од 30 до 50 долари.

Момчето бркнало во џебот и извадило неколку ситни банкноти.

-Имам два долари и осумдесет центи-рекло тоа,“Ке може ли да ги погледнам???

Сопственикот се насмеал,подсвирнал и од кучешката куќичка дотрчала Лејди,следена од пет бушави топчиња.Едно до кученцата куцало и заостанувало многу во раст од другите.Момчето веднаш го насочило своето внимание кон него.

_Што му е?-прашало.

Сопственикот му објаснил,дека ветеринарот открил кај него некаква болест на коските и дека никогаш нема да може да оди нормално,а можело да остане и сакато.Момчето се натажило.

-Сакам да го купам тоа кученце.

Сопственикот рекол:
-Нема потреба да плаќаш за него,ако го сакаш,ќе ти го поклонам.

Момчето уште толку се натажило.Го погледнало сопственикот право во очи и рекло:

-Не,несакам да ми го поклоните.Кученцето вреди толку колку и другите,затоа сакам да си го платам.Сега ќе ви оставам два долари и осумдесет центи,а секој месец,уште по пеесет центи додека не го отплатам.

Сопственикот изнервирано рекол:
-Ти сериозно мислиш да го платиш ова кученце?Тоа никој нема да го купи.Тоа е болно,никогаш нема да може да оди,трча и скока како останатите.Што ќе ти е таков миленик?
Момчето се наведнало,ги засукало панталоните и ја открило својата десна нога,на која носело метална протеза.Погледнало во сопственикот и тивко одговорило:

-И јас самиот неможам да трчам толку добро.А малото кученце ќе има потреба од некој што ќе го разбира.

Дан Кларк-Пилешка супа за душата.
превод-АртистА