Реалноста е цртан филм

Наспроти сивилото и безличното повторување на иста програмска шема на нашите 150 (или можеби беа 200) ТВ-канали, (како да ја создавал ист програмски уредник), еден од ретките ТВ-производи што ги разбиваат мрачните црни облаци надвиснати над гледачите од разни реали или така наречени ,,ток -шоуа,, и турско-шпанско-хрватски и којзнае веќе уште какви серии, е анимираната серија ЕДНООКИ.

Остри на јазикот, мајтапџии во душа, а иронични сеирџии по вокација, Еднооки веќе 5 години се во мисија да им ги отворат и двете очи на заслепените, а освестените...ако ништо друго, барем да ги насмеат.

Амбициите на авторот Александар Русјаков можеби одат до таму, да се добие термин за емитување на Comedy Central. Но, за сега, Еднооки се уште е македонска приказна во рамките на професионалноста која владее тука.

За ИДИВИДИ говорат авторот Русјаков и два од препознатливите гласови што ги ,,оживуваат“ ликовите во серијалот, Арна Шијак и Александар Донев.

Зошто Еднооки и што значи тоа?

Русјаков - Филип Македонски, секој стоти Самоилов војник, Киро Глигоров... Сите тие загубиле едно око. Башка денес политиката ни е ќорава.

Постојат ли двооки луѓе во нашата средина?

Александар - Ц...сите тие се двојни шпиуни...

Русјаков - Се разбира дека постојат. Поголемиот дел од овој наш народ си ги има и си ги користи двете очи. Како што веќе реков, политиката ни е ќорава.

Како изгледа подготвувањето на една епизода од Еднооки?

Русјаков - Пробај да замислиш креативно создавање низ солзи од смеење.

Арна - Пошто имаме недела дена да го накркаме ентузијастичкиот „гонич“ на глупоста, кој го храниме сите ние, а дал Бог има и фазла хранители, у понеделниците, кога и обично сите работи треба да почнат со благослов, така и ние почнуеме, и веруеле или не и завршуеме некои од нив. Мастермајндовите Алек и Борис, го завршуваат сценариото и следи кадрирање со аниматорите – архитектите на „ЕДНООКИ“ - дечките (за мене тоа е ослободено од полова поделба и ги претпоставува двата пола) чија работа почнуе на крајот од денот, и не запира до самиот крај на неделата. Онда Тхе Мичо од убавата Битола праќа вруќ мејл, со уште повруќи карикатури и на крајот доаѓаме ние, гласовите, и почнуе забавата у нашата земја на чуда - глувата соба. Од другата страна на стаклото не’ варди еден многу интересен дечко, кој иначе „брани гол“ од поише страни глеано, а коа сме више кај вардењето, иаме и една Ратка ш’о делуе као мелем на рана, пошто она ш’о е досадно за креативци, за неа е апсолутно креативно. И така почнуе да се раѓа една епизода. Разбира се, доколку има некои глупости на пазарот, еве на пример, у четврток, ние со мерак ги користиме ко зарзават у чорба. Глупости не идат фира кај нас. Сабота, а коа е „алајв енд кикинг“ и у недела, епизодата веќе е спремна за мезење.

Колку си самостоен во креирањето на сценариото на Еднооки, ти дава ли и Борис (режисерот) сугестии и каква е соработката со него?

Русјаков - Кај нас едноставно не постојат стереотипи во креирањето. Не само јас и Борис, целата екипа, цртачот, аниматорите, гласовите се креативци кои создаваат и се незаменлив дел од целата слика.

Дали и вие што сте задолжени за гласовите, учествувате и во креирањето на серијалот, со оглед на тоа дека сепак зад сценаристичко-реализаторскиот дел се потпишуваат Дамевски и Русјаков?

Александар - Како сопственик на рент-а-глас агенција, имам можност своите клиенти редовно и педантно да ги следам во глупостите им, така што истите уште попедантно им ги предавам на сценаристите, како секој кодош што држи до себе.

Со тоа имам и патриотски и државотворен удел во серијата, како и секој кодош впрочем.

Арна - Кога сте дел од мала, ведра екипа, убавината е у тоа што вашето внесување не завршуе у некакви строго контролирани рамки. Но, што се однесуе до сценариото, сите што ги познаваат, и ги разлучуваат нивните дрскост, писменост, смисол за хумор, изнедрени од непатворена жар и љубов – не може, а да не потврдат дека авторите се токму тие господа.

Постојат ли за вас некои поомилени ликови иако сите се ваши чеда?

Русјаков - Некои ликови се веќе толку изградени што едноставно се наметнуваат во секоја епизода. Тоа значи дека работеле на себе повеќе од некои други ликови. Таква ти е реалноста. Ако се трудиш ќе те има, ако не работиш на себе, тогаш си спореден лик или епизодист.

Арна - Не можам да си ја надминам слабоста кон Рок Пророк. И кон Лилика или Куки. Ги претпочитам ликовите со високо развиена самосвест, зашто не ме напушта нити убедувањето дека на оваа наша мајчичка земја и’ треба фраер, ист као вас, може и пет пути бољи, али не смее и полош. Фраер, бе, тип кој сигурно не е савршен, и не му е све у животов под контрола, али стало му е за земјава, со чест запаметена од чукун-дедоина, мудро поставуе прашања, и оргазмично трага по одговори. Кој не се задоволуе со траљаво исконципираниов ни’ систем, презентиран од аматери, насилници - у секој случај, не-еволуирани примероци на човечкиот сој. И таков тип сигурно нема да се сведе на кравата, клишеизиран говор, и лошо срочено пафтање со рацете. Фали бре малку рок. Да мрднеме од ова тињава. И патем речено, во мојот лингвистички фолдер „фраерлук“, фраер е подеднакво плаузибилен и за жени. И кога ќе размислам, доста беше тестостеронска травестија.

Александар - Јааа мајката, трик прашање, а? Па да ми се качат на глава после другите...Има еден, герој на моето срце, но се уште немаме сериозна врска, па не би откривал повеќе...

Колку ликовите за кои што сте задолжена да им го позајмите гласот ви се инспиративи, сметајќи дека во голема мера нивните карактерни особини се извлечени од реалниот живот?

Арна - Безобразно е да кажам колку.

Александар - Пред некој ден, една мајка, која го проследи финалното учество на синот и во некакво си реално шоу, во обид да го опише поблиску, ја даде следна изјава : Син ми е навистина многу реален, а ова е сепак реално шоу... Така да, да бидеме реални, тие живеат во мене, а и много их је...и много галаме...

Постои ли разлика меѓу ЕДНООКИ и реалноста?

Русјаков - Реалноста е цртан филм. Па сега ти види!

Колку според вас, нашата ,,млада,, демократија е подготвена да ги прими критиките и пародиите од типот на Еднооки?

Русјаков - Не знам, не сум во нивната кожа, не сакам ни да бидам. Нас Македонија не сака, тоа е најважно.

Александар - Нашата млада демократија до пред некоја година беше barely legal, и како таква беше лимитирана во примањето, а издашна во давањето. Сега, откако е полнолетна, не може сиротата да навтаса од примање. Но штом може да истрпи собраниски канал секој ден, немаме никаква грижа на совест.

Дали и колку често наидувате на критики, негодувања, можеби закани, поради ,,остриот“ јазик? Се појавил ли досега некаков судир со системот?

Русјаков - Не знам што друго да ти кажам, освен она панкерското... Fuck the system!

Колку од друга страна, тој ,,остар јазик“ ви попречил на професионален план, во другите сфери?

Русјаков - Не сакаа да ме вработат како Премиер на Македонија.

Александар - Да...еве, од кога е Еднооки, јас немам испратено ниедно писмо, пошто а сакам да ја лижнам марката, а ја прободувам...башка, трпи и секојдневната логистика на прехрамбени намирници, бидејќи пред секое пазарување во гранапот ми, треба да смислам излагање за острите маалски критичари, спрема кои што еден Европски прашалник е вагинален чад.

Арна - Никад не ми идело лесно, али животот е прекраток за да се бавиме со мрачните сили што ионака никад нема да станат светлина. Али затоа, можеме да се спрдаме со глупоста на „поглавиците“ ни’ без педигре, еве ќе бидам аљкава и ќе ги ставам сите у ист кош, затоа што ај шо глумат поглавици, пошто не се, и ај шо го потценуваат природното чувство за правдина кај секој човек, но подлоста, за тоа што се обидуваат да го држат заспано – е тоа ме мерачи. Истиот мерак, во нашата сатира/лектира му го хајлајтираме на нашето ценето граџанство она што најмногу вреѓа - стеснувањето на обрачот на контрола, во кој од ден на ден, ни’ се укинуваат се повеќе наши слободи. Првенствено, онаа да мислиме со своја глава. Така што, доколку „Еднооки“ за некој претставуе доволен претекст за шо и да е слично на вашето прашање – се надевам се забавља, еве, барем као нас.

Во еден напис во списанието ПРЕМИН, ве нарекуваат Богохулници што треба да се покајат, пред се поради споменувањето на Господ, Исус, Дева Марија и др. светци во Еднооки? Ваш коментар?

Не не споменува списанието Премин. Тоа е само една статија на еден човек. После се појави уште еден таков на Фејсбук. Добро е што двајца не прават фундаменталистичка келија. На крајот на краиштата никој од небото не ни се пожалил. Смеата е од Бога дадена. Ја има зачувано душата на овој народ.



Ќе основате ли партија на Еднооки и кон која страна би се прилепиле? Лево, десно или средина?

Русјаков - Нас повеќе не интересира горе и доле, отколку лево и десно. Посебно сме навлечени на таму и ваму, а да не зборам за овде и онде...

-----------

Две прашања, но само за дамата од Еднооки

Присутна си театарската сцена, те има и на ТВ и на филм, се појавуваш и како вокалист на Дарк-кабаре бендот Еуропиа цикус. Може ли да се извлече пресек во што најмногу се наоѓаш или еве, што сепак најмногу ти лежи?

Не. Као што не може ни у дропки. Да се биде актер, веќе претпоставува да се биде дел од се’, и сето дел од мене. Така што, Фала Му на Бога, сите работи што досега ми излегле на патот, порано или подоцна, си легнале секоја на свој начин. Али, ај да почнеме со она што у моментов ми лежи. Слобода, сама по себе и слобода на изразуење. Пошто сум им наклонета на различностите од секој вид, еве сега, у моментов, инсистирам, да инсистирам на прослава и чување на убавините на жаргонот, или ти живиот јазик, што би ти рекол секој што веруе у секојдневното раскрилуење на јазикот. Као горда Скопјанка, и у полза на живото сведоштво, отсеа па надаље цепам вака. Ќе си ја зеам оваа миговна андерграунд просветителска дејност, и се надевам ќе ја расположам вашата читателска публика.

Сопруга си му на главниот креативец на ЕДНООКИ, режисерот Борис Дамовски. Колку Еднооки ,,влегува,, се испреплетува во/со вашиот заеднички, семеен живот?

Стоте илјади гледачи неделно можат да докажат дека не им треба бурма на рука од режисерот, за да им „се испреплете“ животот со „Еднооки“. Така што, горенаведениот сатиричен коректор, му доаѓа нешо као потреба од кратко преиспитуење за сите, до кај сме, токму ли сме ние, и кои и какви се сите тие, за кои никад не изумре таа насушна потреба да се бистри политика пред гранапче, на пример, а слободно продужете со именуење даље, кој како сака... Борис Дамовски е еден прилично опиниејтед-есхоловски тип, за шо не знам дали поише ме нервира или забавља Ваљда е боље да бидам вицкаста, него ли да зборуем се’ најбоље за мојот сопруг, од пусто гадење ш’о на сите у државава им умрела Циганката ш’о ги фалела. Се надевам, нема да се најде некоја будала и да го изспинуе сето ова, и да покуша да ме обвини за политичка или каква и да е некоректност.

З. Манчевски




ИЗВОР: http://www.idividi.com.mk/zabava/Showbi ... index.html

Pozdrav za IStok SItar :

Zagor-te-nej me naučio srpskohrvatski





Otkad sam ja počeo crtati stripove, znači od '84, kada sam objavio prvi strip u literarnoj(!) reviji, strip je bio tretiran kao umetnost i ama baš nikad nisam imao nikakvih prigovora oko toga. Već u devedesetim godinama strip je ušao u osnovne škole kao obavezno štivo, a do sada je objavljeno nekih pedeset diplomskih radova o stripu. Istina je da slovenačke dnevne novine ne objavljuju baš puno stripova (a obavezno svakodnevne političke karikature), a sa druge strane pišu o stripu puno više nego o dešavanjima u nekim drugim oblastima kulture

Iztok Sitar, strip crtač, karikaturist i ilustrator iz Slovenije, ljubazno je pristao na razgovor o devetoj umjetnosti. Autor je niza samostalnih strip izdanja, jedinstvene monografije Zgodovina slovenskega stripa 1927-2007 (što će reći povijesti slovenskog stripa), njegov recentni strip album Zgodba o bogu je pravi
Zgodba o bogu
heretički hit - negdje unutar intervjua se smjestila i koja odlična tabla ovog ostvarenja, kojeg bi svaki pravi stripofil i heretik poželio imati na polici. Pored ovih „viših“ sfera, obrađivao je i temu spolnosti u svojim stripovima, no da ne duljim - pročitajte razmišljanja i pogledajte table iz stripova ovog odličnog autora.

* Za početak, općenito – što Vas je privuklo stripu? Koje se stvari općenito trebaju poklopiti da čovjek odluči početi crtati stripove?

Još kao dete sam voleo gledati (u početku samo gledati, naravno, pošto još nisam znao srpskohrvatski) one šarene sveske pune lepih crteža, koje je skupljao (i koje mi je kasnije poklonio) moj stariji bratanac. Najomiljeniji strip mi je bio Zagor, što zbog atraktivnih priča, što zbog čistog crteža punog akcije i malo teksta, a najviše sam mrzeo Teksa pošto su protagoniosti celo vreme samo jahali i nešto pričali a ništa se nije događalo. Tako sam polako i naučio srpskohrvatski, a Zagor je bio moj najbolji učitelj. Kad sam imao nekih deset godina, na slovenačkom je počeo izlaziti Politikin Zabavnik i to mi je ujedno i najlepše sećanje na stripovsko detinjstvo. Tada sam se prvi put sreo sa Disneyjevim junacima, Hogarom, Fantomom, Čeličnim gusarom i drugima i svake nedelje sam jedva čekao petak, što zbog završetka škole (koju nisam baš voleo), što zbog Zabavnika. Pošto sam celo vreme i sam nešto škrabao, a k tome sam imao i bujnu maštu (puno sam čitao i knjige) i jako sam voleo drugovima da pričam raznorazne priče, bilo je sasvim logično da i sam počnem crtati stripove.

* Strip je ponekad podcijenjena forma. Jeste li se ikad suočili s takvim mišljenjima, te kako ste reagirali na ista, na općoj razini, ali i individualnoj razini kada su npr. Vaši uradci bili predmetom, ako su bili, takvih podcjenjivačkih reakcija?

Iztok Sitar, rukom Alena Ćurina
Strip je več u početku, znači otkad se u New York Journalu pojavio Yellow Kid, bio potcenjena forma, pošto je služio samo za dizanje tiraža novina. I taj plebejski status je imao po celom svetu tamo negde do šestdesetih / sedamdesetih godina prošlog stoljeća, kada ga je u Francuskoj kulturni ministar Jack Lang stavio na pijedestal umetnosti. I u Jugoslaviji je bio smatran šundom, barem do pojave Gatnikove Magne Purge 1977. godine i kasnije Novog Kvadrata, koji je '79. dobio prestižnu nagradu za mlade umetnike Sedam sekretara SKOJa, što je bio presedan u svetu kulture i definitivno stavilo strip uz bok ostalim vrstama umetnosti. Otkad sam ja počeo crtati stripove, znači od '84, kada sam objavio prvi strip u literarnoj(!) reviji, strip je bio tretiran kao umetnost i ama baš nikad nisam imao nikakvih prigovora oko toga. Već u devedesetim godinama strip je ušao u osnovne škole kao obavezno štivo, a do sada je objavljeno nekih pedeset diplomskih radova o stripu. Istina je da slovenačke dnevne novine ne objavljuju baš puno stripova (a obavezno svakodnevne političke karikature), a sa druge strane pišu o stripu puno više nego o dešavanjima u nekim drugim oblastima kulture, recimo - svaki izlazak novog slovenačkog stripa propraćen je recenzijom ili promocijom u novinama (i to na kulturnoj strani), što pak ne možemo reči za knjige ili slikarske izložbe.

* Pored stripa, koju drugu granu umjetnosti preferirate, te jeste li se okušali u kojoj?

Pored stripova crtam još i političke karikature te ilustrujem dečje knjige i udžbenike, a što se tiče drugih grana umetnosti što su najbliže stripu, slikarstvo ili animacija, u njima se nikad nisam okušao. Jedino što se bavim još stripovskom teorijom, te napišem ponekad pokoju stripovsku recenziju ili pokoju istoriju slovenačkog stripa.

* Obzirom kako često obrađujete zanimljivu tematiku spolnosti, a danas stripovi, poglavito američki, izlaze kao na traci u obliku filmskih adaptacija, možete li zamisliti neki Vaš strip u filmskoj adaptaciji?

Za razliku od nekih mojih kolega koji smatraju da strip i film imaju puno dodirnih točka, ja pak mislim da nemaju ama baš nikakve međusobne veze te smatram strip potpuno originalnim i samostalnim uradkom. Stoga sam i protiv filmskih adaptacija stripova, jer film ne može nikad verno da prenese na platno stripovski crtež (a slično je i sa književnim adaptacijama) i gotovo svi filmovi rađeni po stripovima nisu bili ni blede senke originala. Ipak je po jednom mom stripu, a to je Zgodba o bogu, urađen kratki film (koji je dobio i neke nagrade na Berlinskom festivalu u oblasti alternative), i koji se pak verno držao originalne priče, ali je svejedno ispao lošije nego strip.

* Vaš strip album Zgodba o Bogu – neavtorizirana biografija, podigao je priličnu frku. Možete li širem čitateljstvu reći o čemu se zapravo radi? Zašto Bog, k vragu, nije autorizirao tako lijepo upriličen osvrt o njegovom djelovanju?

Odgovor na poslednje pitanje može vam dati jedino glavni junak stripa, a ne ja. A što se tiče kao frke koju je podigao moj strip, moram da kažem da sam bio prilično razočaran. Očekivao sam, pošto je Hrvatska jako katolička zemlja, barem demonstracije hrvatskih nacionalista na trgu bana Jelačića, Thompsonov koncert u potporu Katoličkoj crkvi, žestoku kritiku u Glasu koncila te spaljivanja mojih stripova na lomači u izravnom prenosu HTVa i zabranjen dolazak u Hrvatsku narednih 100 godina... ali se ništa od toga nije dogodilo. Izgleda da i Hrvatska postaje sasvim normalna zemlja.

* Pored stvaranja stripova, koje stripove volite čitati, tko su svojevrsni uzori i utjecaji na Vaš rad? Koji bi ste strip preporučili za čitanje?

Početkom osamdesetih godina, dok sam bio na Dizajnerskoj, išli smo mi klinci par puta godišnje u susednju italijansku Goricu po farmerice, a ja bih uvijek (uprkos nepoznavanju italijanskog jezika) nabavio i pokoji strip, kojeg se kod nas nije moglo dobiti. Tako sam jednom naišao i na Alter Alter, nekakvu italijansku različicu Metal Hurlanta, a u njemu stripovi Moebiusa, Crepaxa, Toppija i Corbena. Posle sam, prvenstveno u Spunku, upoznao i radove Novog Kvadrata i fenomenalnog Igora Kordeja i ova petorica su mi bili u onim tinejdžerskim vremenima kada si najviše prijemčiv za uticaje, najveći uzori, a i sad su mi sjajni. Tek dvadeset godina kasnije, već u punoj stvaralačkoj fazi, upoznao sam se u Angoulemu (bio sam tamo povodom zajedničke izložbe jugoslovenskih autora, koju je organizovao Bilal) sa stripovima Edmonda Baudoina, koji su kasnije isto tako uticali na moj rad. U Dizajnerskoj sam svakog vikenda jedva čekao ponedeljak kad izlazi Stripoteka i nadao se da neće biti objavljeni praistorijski američki novinski stripovi nego suvremeni francuski albumski stripovi, poput Blueberryja, Buddyja Longwaya, Bernarda Princa, Komanče, Jonathana Cartlanda… A jedan od najboljih serijala u Stripoteci uopšte mi je bio Bourgeonov Nošeni vetrom, a u Strip artu sam s nestrpljivošču očekivao svaki broj sa Jeremiahom. I da ne zaboravim kultnog Alana Forda, naravno.

Sad nekako najviše volim da čitam takozvane grafičke novele, od kojih su mi najjači dojam ostavili Persepolis, Goražde, Palestina, Pokrivači, Svet duhova… A što se tiče stripova koje bih preporučio, upravo sad je kod nas izašao integral Tomaža Lavriča, Crveni alarm, po mom mišljenju najbolji slovenački strip pored Magne purge, kojeg bih vam, uprkos nepoznavnjaju slovenačkog jezika, toplo preporučio.

* Ovo je uobičajeno pitanje prilikom razgovora sa strip autorima - koliko Internet i razne tehničke mogućnosti pomažu ili odmažu stripu? Kakav je konkretno Vaš stav o skeniranim stripovima?

Uh, što se kompjutera tiče tu sam ti ja pravi dinosaurus. Jedino koristim internet da mogu da pošaljem stripove naručiocu, što je stvarno super, a što se tiče ostalih stvari, fotošopa, kompjuterskog crtanja i slično, e, o tome nemam pojma, i baš se divim nekim mojim kolegama, poput TheMiča, koji barataju kompom lakše no ja olovkom. Mislim da je ovo bio odgovor i na drugo pitanje - ne volim, naravno, da čitam skenirane stripove nego mora biti to u knjizi ili sveski sa mirisom štamparske boje na dobrom starom papiru.






* Posjećujete strip festivale, ima ih niz - što je, po Vama, potrebno za jedan kvalitetan strip festival?

Lepe devojke, hladno pivo i janjetina ispod sača.

* Česta tema na strip manifestacijama je budućnost stripa; kako ju Vi zamišljate? Što je sa sadašnjošću? Osjeti li se napredak, stagnacija ili nazadovanje?

Pa dokle bude čitalaca, dotle ćemo crtat stripove, nadam se. Činjenica je da su zlatne godine strip izdavaštva, kada su se revije tiskale u tiražima od 50 pa do sto hiljada primeraka (a ako je strip spao pod 20 hiljada, ugasili su ga!), definitivno prošle. Ne znam sada koliki tiraž ima sad Stripoteka, ali slovenački mesečnik Strip Bumerang izlazi u 400 primeraka od kojih se proda tek polovica i samo entuzijazmu (i novcu, kojeg je svaki put manje) urednika Volavšeka možemo zahvaliti što još uopšte izlazi - a došao je već do 45. broja. Sad je kao moderno, a izgleda i financijski isplativo, štampanje stripova samo u tvrdom povezu u prosečno 500 primeraka i prodaja u knjižarama a ne u kioscima. Videćemo kakav će biti izdavački trend u budučnosti. A sa druge strane imamo puno klinaca i klinceza koji šalju hrpu sjajnih stripova na festivalske konkurse (CRŠ Zagreb, Salon stripa Beograd) i verujem da je ovde sakriven pravi potencijal i budućnost domaćeg stripa, koja će pak doći do pravog izražaja tek nakon nekoliko sledećih godina.







* Za kraj, ne preostaje ništa drugo nego Vas pozvati na Dane stripa Osijek 2011, koji će se održati ako nam nebo ne padne na glavu i ako skupimo lovicu…

Verovatno je veća mogućnost da vam nebo padne na glavu nego da dobijete lovu za festival. Šalim se, naravno, nebo vam sigurno neće pasti na glavu, to vam garantujem, a što se love tiče, nadam se da će se već naći negde pa makar dobili i glavni dobitak na Lotu. I naravno, hvala na pozivu, i ako budem imao vremena vrlo rado ću posetiti Dane stripa u Osijeku sledeće godine...


izvor: http://www.e-novine.com/intervju/interv ... atski.html

Интервју со Алек Русјаков: Еднооки се власт!





Алек Русјаков e македонски режисер, сценарист и писател, коавтор на познатата анимирана серија Еднооки. Со него разговаравме за неговиот ангажман во Контрабанда, професионалната дејност како режисер, политичката и општествената ситуација во Македонија, критиките кон власта и опозицијата....

- Со Борис Дамовски заедно го работите ’Еднооки’. Како оди работата во тандем, како се согласувате, како се доаѓа до крајниот резултат. Заедно ги работите ’скечовите’, или имате некаква ’поделба на трудот’.

Сценаријата ги работиме заедно. Тоа е еден тежок, фрустрирачки напорен процес заради огромната количина излеани солзи од смеење, непристоен сарказам и убиствена иронија. Да знаеја да зборуваат ѕидовите во Контрабанда ќе беа најдобрите кодоши што оваа земја ги дала. А поделба на трудот има. Ние работиме, а ѕидовите си молчат мудро.

- Еднооки веќе стана синоним за успешна анимирана сатира. Ликовите ли се толку инспиративни, или пресуден е мајсторлакот на (траги)комичен начин да се долови македонското општество.






Македонското општество е повеќе траги, отколку комично. Ликовите се такви какви што ги дал Господ, или им одзел, секој со својата карма каша. Да се направи смешно она што е трагично е македонска традиција, а јас сум лично убеден дека токму таа традиција ни помогнала да останеме нормални.

- Поради критиките на ’соросоидите’ и пропагандистите за смена на името многумина од нивниот табор се обидуваат да ве сместат во скутот на власта. Зема ли Еднооки пари од власта? Всушност, кој ве финансира?

Ние сме власта. Луѓето што се претставуваат како власт се наши вработени. Всушност, кога ќе размислам подобро, ние ги координираме и масоните кои владеат со светот. Хабзбурговците ни мијат нозе. Луминатите ги палиме и гасиме по потреба. Не им кажуваме на Розенкројцерите кај го чуваме Светиот грал. А зошто би се викале Еднооки, ако не мислиме на окото на Хорус.

Кутри соросоиди, па тие не знаат дека Џорџи е наше дете, а Џулијан Асанж дел од нашата последна сапуница што ја измисливме. А она со името на Македонија... Е тоа, за оние што имаат ум во главата е јасна и гласна приказна.

Господата „соросоиди“ и останатите прогрчки пропагандисти натртени кон грчкиот шовинизам, очигледно би не лишиле од идентитет, затоа што до балчак го примаат од Данајците. И арно им е.

Овие што денес се на власт ја продолжуваат дваесетгодишната голгота наречена, преговори за изнаоѓање заедничко компромисно решение за на крај да не напикаат во онаа вештачка европска творевина од која протеруваат Роми. И воопшто со тоа не и помагаат на Македонија.

За разлика од овие две горенаведени групации, ние имаме чист и јасен став. Прекинување на преговорите. Македонија е Македонија. Go fuck your self, everybody who wants to change our name!








А, што се однесува до тоа кој не финансира, постои еден обскурен систем кој го практикуваат голем број секти ширум светот, наречени продукции. Ти произведуваш продукт и го продаваш на телевизија, а тој продукт не се смоки и за него плаќаш данок. Уште ако влетаат спонзори, тогаш се радуваш.

- Сте имале ли притисоци од определени личности, центри, партии и тн. Сигурно не се чувствуваат баш најдобро да се гледаат во свое карикатурално издание.... Ви се заканувал ли некој?

Зошто некој би ни се заканувал, кога нашите ликови се поубави од реалните?

- Во Еднооки јасно ја критикувате власта за квазиконзервативната политика. Цигари, лажен морал, лицемерие... А, рок пророкот стандардно пуши ’ганџа’. Претпоставувам, немате ништо против легализација на марихуаната, или некоја друга е поентата?

За жал, правилата во светот се уште ги диктираат фрустрирани манипуланти. Кога беше откриен фактот дека ракот на белите дробови страшно брзо се шири во деловите од светот каде што почнаа да се прават првите нуклеарни проби, гадовите со мали пениси кои мораат да складираат големи проектили, мораа некако да се извадат од кашканицата, а истовремено да продолжат да прават оружје. Па им текна дека она што луѓето најмногу го вдишуваат после воздухот се цигарите. И удрија по нив. Докторите кои во најголем број имаат застанато на она што го учеле на факултет се само обични папагали во бели мантили кои повторуваат научен спин.

А, нашиве козервативци на власт, вистински да се грижеа за здравјето на луѓево како што лажат, одамна ќе ги забранеа автомобилите, отровните хамбургери, оџаците на фабриките за да им помогнат на оние кутри и неинформирани пасивни вдишувачи на разни гомна во воздухот. На крајот на краиштата, можеби е добро што не избркаа од кафеаните, можеби е добро што ги направија стерил-барови, зашто вака се спасија од можноста да слушнат нешто попаметно од зацртаните директиви.

Само немој да мислите дека прогрчкава опозиција нешто би сменила во поглед на ова. Ова со пушењево е само уште една вашин(Х)тонско-бриселска директива, а јасно е дека левичариве се тие кои најмногу треперат пред новиот Белград.

А марихуаната мора да се легализира, заедно сосе проституцијата, ама на оваа тема ќе разговарам еден ден, со некоја нормална влада која ќе се разбира во економија, туризам и земјоделие. Инаку, сите оние што се плашат од легалната проституција, имаат потенцијални работоспособни членови во своето блиско опкружување.

- Што мислиш за политичката ситуација кај нас? Општо, со ваква тапа опозиција и олку занесена власт, има ли шанси Македонија да добие поквалитетна политичка сцена, а со тоа и поквалитетен општествен живот?

Има. Само треба да се лустрира. Од 45-та до денес.

- Што можеме ново да очекуваме од Еднооки? Сте размислувале ли за идеја долгометражен филм ’Еднооки’?

Наскоро ќе почне реализацијата на долгометражниот анимиран филм.

- Активен си и како колумнист во Нова Македонија, каде на оригинален начин ги објавуваш твоите ставови. Мислиш ли дека колумнистите имаат влијание врз општествената свест и колкава е таа?

Јас мислам дека имаат, ама не можам да кажам колкаво. Добро е што има различни мислења иако, на крајот на краиштата, мислењето е како газ, секој го има, што би рекол Хари Калахан.


- Пред извесно време излезе, ако не се лажам, твојата прва книга, збирката раскази „Ме сакаш ли под дождот“.Како помина пред публиката, има ли читатели и... да очекуваме следни дела на тој план?

Не се лажеш. Јас не сум скромен човек и ќе ти кажам дека книгата поминува фантастично. Публиката ја сака мојата искреност и соблекувањето на интимата. Моментално го работам романот Таа боженствена сапуница и се надевам ќе излезе есеноска.

- И за крај, ги следиш ли забавно-информативните портали? Што мислиш воопшто за развојот на нашите медиуми?

Некогаш ги следам, некогаш не. Зависи од содржината. Искрено, се уште многу повеќе следам што ново ќе излезе во Или-или, Табернакул и Икона. За медиумите и нивното партиско-газдинско робување за профит, посебно кај теливизиите, мислам се најлошо. Мизерија, кич, невкус и пред се ЛАГИ со големи букви. Кога ги слушаш едните, мислиш дека живееш во рајот, кога ги слушаш другите, убеден си дека жив те дерат во пеколот. Новинарите го допреа општественото дно и немаат оправдување за тоа.



Костадин Стојаноски



Извор: http://www.taratur.com/node/20170

LAJK!

..kazano iskreno i realno...

Иванка Апостолова имаше интервју средата во Теа.....кој ја има нека стави скен......
Инаку супер беше делот каде што Иванка констатира дека има илустратори кај нас,само тие што се околу илустраторите т.е издавачи и редакции,не се баш активни колку што треба за да пркне занаетов.
Поздрав за неа.

...bravo Ivanka....

имаше иванка и интервју на мртв мислам беше вчера, ист за изложбата, исти констатации

Историјата се повторува...

Ова е текст/интервју објавено 1998 во тогашниот неделник "МЕкспрес", со идејниот творец на "Вара-Каменот на љубовта", Иван Пешев... За овој стрип веќе имаме нешто спомнато, па еве како било, чисто да се знае... Ова интервју е правено со ветување од спонзорот (Љупчо Палевски-УПА Ентерпрајз) дека ќе го објави како стрип албум, но за жал тоа никогаш не се случи, иако четворицата автори беа исплатени за трудот... Стрипот беше отштампан, а требаше само да се укоричи и да се пушти во продажба... Инаку, Иван Пешев мислам дека е основач на "Република", фирма која е моментално политички актуелна со спотовите...

браво за скенов!
штета ова што не излегло, јако изгледа

EJ.
PEsev!
HA!
Imam praeno muabet za stripov.
INaku PEsev mi beshe sef vo Idea+ dur beh

SUper coece.....to so televizite momentalno tro pretervat....ama to e.....


Vidi gi TOni i Smile be....lepotani bile

Стварно штета.. од овде колку што може да се види - цртежов барем е одличен.

Дали авторите ги имаат предадено авторските права на издавачот? Дали стрипот како интелектуална своина е пренослив на трети лица да го печатат во иднина, ако веќе тоа пропаднало? Отпечатен а невкоричен? Никогаш не е излезен? А печатеното каде е сега, уништено?

Да, за жал... се е уништено.
Мислам дека Смиле има сочувано неколку принтови, ама му фали една две страни за целосно да го има, едно време ми вети дека ќе ги спреми како пдф да може да ги видиме и ние овде интерно, ама сеуште не го направил тоа... Ќе пробам да го згњавам да убрза малку...

Инаку авторските права се на Палевски, и авторите не можат да го печатат без негова дозвола, а штом тој се откажал од проектов, тешка работа... Јеби га, македонска работа, да не навлегувам што како, можете да претпоставите за што се работи... ебати политичарите

Ova e navistina steta da ne se vidi od lugeto. Sekogas sum se nerviral poradi "tragicnata" prikazna za ovoj strip, i mislam deka, dokolku se pogodat
okolnostite mora da se stori se za stripov da ne bide zasekogas zaboraven i izguben.Grev e da propadne edno ubavo delo vo koe se vkluceni tolku avtori...

Кој е тој ПАлевски....да видам шо мом да напрам?

Не е баш по убаво нешто познат...

http://www.pressonline.com.mk/?ItemID=9 ... 7045178CDB

Сосема случајно, налетав на текст напишан пред точно 10 години:

http://www.ljudmila.org/stripcore/burek2/macedonia.htm

Супер е!

Тексто е стакло....можи треба некој ко Ејс или ТОмче да го прочитат......ова ко е објавено тие нит знаеја нит ги интересираше шо е стрип.

И дек ме најдоја мене сос Алан ФОрд бе?




"ABOUT THE CONTEMPORARY MACEDONIAN COMICS
by Ivanka Apostolova (Ivankaa@yahoo.com)


Basic Characteristics of the Situation of Macedonian comics:
1. A comics scene without continuity or a stable public.
2. Comics publications of short existence. (There used to be two: Makstrip and Klik; now there’s only Lift which is published once or twice a year.)
3. Resignation, no motivation and stimulation from the authors, publishers, promoters, distributors…
4. Having no finances; but money is not always the real reason - among other things, there are foreign foundations, which are a good source for cash.
5. Lack of initiative that would bring some life and dynamics into the Macedonian comics scene.
6. Hiding and manipulation of information about contacts and cooperation.
7. Or even if there is one “fool” who will openly spread the information, the authors do not react, do not respect and do not make use of the information. They probably regard such openness as strange and suspicious.
8. A lack of women cartoonists
9. A lack of a comics public
10. Macedonian comics are in the margins of the domestic scene; and practically nonexistent for most of the world comics public.

Nonetheless:
The year 2000/2001 finally brought the realization of the idea for the first group comics exhibition - a retrospective and presentation of modern Macedonian comics from the 90-ties. The exhibition was organized by Templum as part of the project “Disseminating the margins/comics in Lift”. Most of the active comic artists of the 90-ties were included. The travelling exhibition was set in the galleries in several towns in Macedonia: Strumica, Bitola, Prilep...; in Skopje at the Museum of Contemporary Art, and it will continue to Zagreb and Belgrade.

Finally, Templum created the first and for now the only web site open to all people interested in finding out more about Macedonian cartoonists: www.templum.com.mk/lift

This comics exhibition is important because... it just might represent the beginning of a new phase for Macedonian comics in the sense of existence and affirmation of comic identities with sense and quality. The commercial and alternative comics share the same problem - they are under the same shadow.
But the selection of comics is a good one and a diverse one. The most gratifying moment came from the public which showed that it could exist and paid flattering attention to the exhibition. So, yet there is hope. Despite the prospect of civil war hanging over our heads.

About the comic artists:

Yes, the comics are one of the most democratic media, they do not tolerate censorship. And when the authors resort to self-censorship, that is either a question of choice or the reality of a certain intellectual level.

Hence what is the problem of narration or lack of contents?

That problem is present with authors who ignore or are unable to notice their own life fragments. All of the time something is happening to us - or nothing is happening – and these are situations for contemplation and action. They carry the material for comics.

The authors themselves set their own comics relations, some of them have comic albums or work with foreign publications; Zlatko Krstevski organizes the mail comics festival in Prilep and the "Cool strip art anthology", Igor Toshevski draws story broads in Hollywood – he was launched by Milcho Manchevski, Stankovski works with video film and animations...

...Aleksandar Sotirovski, Marjan Kamilovski, Ljupcho Jovanov and Zoran Tanev are excellent draftsmen and classical storytellers; Aleksandar is elastic, Marjan is lyrical with water colors, Ljupcho thinks in silhouettes and shadows, while Zoran is under the influence of Enki Bilal. They make documentary comics, stereotypical SF, they make films and drama out of cartoons and are representatives of a commercial style of expression.

This group also includes Toni Peshev who’s art is lucid and grotesque. Atanas Botev is a strict perfectionist; they both tell stories in a bizarre and comical way. Smile Cvetanovski is imaginative and inspirational; Ljubomir Stefanov and his mute and poetic comics where one meditates from naked women with small breasts to the metaphysics of fruit and vegetables. I must not forget the sterile computer comics artist from the team: Sekulovski. Then there’s Micho from Bitola, with his Alan Ford style, whose characters talk in the Bitola dialect. Gradually we get to the representatives of the alternative comics: Aleksandar Stankovski, who together with Pandalf Vulkanski works on the marathon comic strip “Labris”, is fantastic with his heavy libido and the conflicting phallic comic constructions and political reactions. Igor Toshevski is a comic mutant from the classical modern comics and the “make-up” of the underground expression. Goran Dachev is the best cartoon transformer - graphic artist, his drawing in black and white is so full-blooded that it seems colorful. Highly witty cartoons collage artists: Sinisha Cvetkovski and Miroslav Stojanovikj – lavish and intelligent. Kircho Arsovski is brutal and sarcastic, impudent and courageously primitive. Mile Nichevski is depressive, vulgar and indifferent. Psilo and Ventolina are cartoon virgins; novices in this gang bang of cartoonists. Zlatko Krstevski is flexible and experiments. And for Ivanka Apostolova it has been said: that I am a female comic dadaist (Lift); not communicative and mystical in the comics (Helena Klakochar); I make comic jewellery – I am a comic coquette!

Contacts:

the Lift magazine
Address: ul: Al. Martulkov 13, 1000 Skopje, Makedonija
Telephones: + 389 2 317 008 / 332 494
Editor-in-Chief: Nikola Gelevski
www.templum.com.mk/lift

Ivanka Apostolova – a cartoonist and fine arts essayist
Address: ASNOM 20/2/28 – 1000 Skopje, Makedonija
Telephone: + 389 2 435 546
Ivankaa@yahoo.com "

иначе, имало отворен топик и за вара, со табли од стрипот

viewtopic.php?f=12&t=71

LIFE Магазин 54 Април 2011, стр. 86-87

wow epten lici na botev vo liceto...